O γιατρός Αλέξανδρος Σγουράκης είχε λάβει τα ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια COVID-19 που προκαλούν ήδη παγκόσμια Γενοκτονία.
Αλέξανδρος Σγουράκης: Νέο ΣΟΚ στην ιατρική οικογένεια της Ελλάδας.
Πέθανε ξαφνικά και ο ιατρός Επιμελητής Α’ της Θωρακοχειρουργικής Κλινικής του ΓΝΑ Κοργιαλένειου Μπενάκειου, Αλέξανδρος Σγουράκης.
Εκτός από εξαίρετος επιστήμονας ήταν και δεινός αθλητής με υποδειγματική φυσική κατάσταση.
Προφανώς ο γιατρός είχε λάβει τα ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια COVID-19 που προκαλούν ήδη παγκόσμια Γενοκτονία με τους φόβο για τις μελλοντικές τους παρενέργειες να είναι διάχυτος καθώς πεθαίνουν ξαφνικά άνθρωποι που είχαν λάβει τα εμβόλια ακόμη και 3 έτη νωρίτερα.
–Έφυγε άδικα, πρόωρα και ξαφνικά…,γράφει η κ. Νατάσσα Κανέλλου Αναπληρώτρια Διοικήτρια ΓΝΑ Κοργιαλένειο Μπενάκειο ΕΕΣ
–Θα στερηθούμε έντονα την παρουσία του, την φιλία του, την πραότητά του…την Ιατρική του!! Έφυγε νωρίς και άφησε στους γονείς , την μητέρα του Chrissi Sgouraki ,τα παιδιά ,τη σύζυγο,στον περίλυπο Διευθυντή του Γεώργιο Αθανασιάδη, τους συναδέλφους, τους ασθενείς και όλους τους φίλους, ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Η ανθρωπιά του, το ανήσυχο πνεύμα του και η ευγένεια της ψυχής του, επέτρεψαν να ακολουθήσει άοκνα τον αγαπητό δρόμο της προσφοράς για τον άνθρωπο, για τον ασθενή του…
Γιατρέ μας, δεν θα ξεχαστείς, γιατί το φως , η καλοσύνη ,η προθυμία και η προσφορά που σκόρπισες με το πέρασμά σου από τον προσωρινό αυτόν κόσμο, δεν θα σβήσει με τον θάνατό σου.
Πάντα θα σε θυμόμαστε και πάντα θα παραμένει κενή η θέση σου στα ΤΕΠ του Θωρακοχειρουργικού τμήματος στο νοσοκομείο μας.
Σαν ελάχιστο ευχαριστώ για καλό κατευόδιο,θα τελεστεί Τρισάγιο την Παρασκευή το πρωί στις 8.30 π.μ στο εκκλησάκι Αγ. Αικατερίνη του νοσοκομείου μας .
Καλό ταξίδι στο αιώνιο ΦΩΣ
Ο Αλέξανδρος Σγουράκης είναι ένας ερασιτέχνης, εραστής του τρεξίματος. Είναι γνωστός στην … πιάτσα, ως “Ο Γιατρός” ή “Doc”. Είναι θωρακοχειρουργός και στον ελεύθερό του χρόνο, τρέχει. Πριν από ένα χρόνο, έκλεισε δύο χρόνια τρεξίματος, 5000 χιλιόμετρα, 22 “χαμένα” κιλά, είχε τρέξει δύο μαραθώνιους και έγραψε αυτό το κείμενο και το μοιράστηκε με τους φίλους του στο dailymile. Φέτος, αναμένοντας το “Celebrating 3 Years”, μας έδωσε την άδεια να δημοσιεύσουμε το κείμενό του, με την ευχή να παρακινήσει έστω κι έναν να αφήσει τον καναπέ και να αρχίσει μια νέα ζωή που θα έχει πολύ, καλό, τρέξιμο. Απολαύστε!
Μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο του 2010. Ο Doc κάθεται μόνος στο σπίτι εγκλωβισμένος από την δουλειά ενώ η οικογένεια συνεχίζει τις διακοπές. Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε που μετακόμισε στην Αθήνα αφήνοντας ημιτελή την προσπάθεια αδυνατίσματος που είχε αρχίσει τον Απρίλιο του 2007 στην Φτωχομάνα συμμετέχοντας στην ομάδα μπάσκετ του Νοσοκομείου. Προσπάθεια που περιλάμβανε καθημερινό σχεδόν μπάσκετ,αεροβική,βάρη και κανα μισάωρο τρέξιμο.
Μετακομίζοντας έχασε τα γήπεδα του αλλά κατάφερε πανεύκολα να ανακτήσει το υπέροχο λίπος και τα κιλά του… Ως εδώ! Κάτι έπρεπε να γίνει… Γήπεδο για μπάσκετ δεν υπήρχε κοντά, οπότε προτίμησε το άλλο άθλημα που διακρινόταν και του άρεσε στο σχολείο αφήνοντας του υπόλοιπους αρκετά πίσω. Γιατί πάντα μέσα του υπήρχε ένα ζιζάνιο Αυτό που τον ωθούσε να πάρει τον ηλεκτρικό και να πεταχτεί κάθε Σάββατο στο παλιό βοηθητικό του ΟΑΚΑ και να κάνει ένα 10αράκι. Αυτό που τον έβαλε να τρέξει σε δύο Γύρους της Αθήνας.
Εως ότου πήγε στο Λύκειο και τα μαθήματα και η επιταγή για επιτυχία στις εξετάσεις το κατέπνιξαν….. Έβαλε τα αθλητικά του ρούχα, το ρολόι παλμογράφο από το Lidl και ξέθαψε τα Supernova 7 που περίμεναν υπομονετικά σχεδόν ολοκαίνουργα εδώ και δύο χρόνια στην παπουτσοθήκη και κατέβηκε στο γήπεδο 5Χ5 της οδού Ιωαννίνων λίγο κάτω από το άγνωστο τότε Kozy’s place.
Ευτυχώς δεν είχε κόσμο και δεν κινδύνευε να γίνει ρεζίλι. Έβαλε στοίχημα για ένα 25λεπτο. Τι κι αν ίδρωνε και ξεφυσούσε…. Αυτό ήταν! Μια γλυκιά και αμυδρά γνώριμη ορμόνη πλημμύρισε τον εγκέφαλό του. Η εξάρτηση μόλις (ξανά)ξεκινούσε!
Την μεθεπόμενη ήταν ξανά εκεί με τ’ αθλητικά του… Άρχισε την έρευνα αγοράς και σε λίγες μέρες ήταν στο Μall στο κατάστημα της adidas. - “Μήπως έχετε μια συσκευή που λέγετε miCoach”? Σε 10 λεπτά βγήκε με το πολύτιμο κουτάκι ανά χείρας. Μπορεί να μην προλάβαινε τον επετειακό Μαραθώνιο αλλά το 10αρι όχι μόνο δεν θα το έχανε με τίποτα αλλά θα έσπαγε και το φράγμα της 1ας ώρας!
Χωρίς Τέλος! (Τα χλμ συνεχίζονται και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα!)
